Σ’ ένα όχι και πολύ μακρινό μέλλον, σε μια Αθήνα που έχει γίνει τελείως απρόσωπη, τρεις χαρακτήρες, ο Νάσος, η Κάτια, και ο Γιούρι, συγκροτούν μια ομάδα με σκοπό την καθαίρεση του συστήματος, που έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε άβουλα όντα.

Στο τρίτο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας, ο Δημήτρης επιστρέφει στην Κύπρο μαζί με την Άννα, την πρώτη του αγάπη. Εργάζεται ως ερευνητής στο Κέντρο Ιστορικών Μελετών. Όμως η Κύπρος του 1968 δεν είναι η Κύπρος του 1956. Οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι ζουν χωριστά και η ελληνοκυπριακή κοινότητα σπαράσσεται από έναν εμφύλιο πόλεμο.

Δύο έφηβες μαθήτριες σκοτώνουν έναν ηλικιωμένο συγχωριανό της μιας. Για να του πάρουν είκοσι ευρώ από τη σύνταξή του και να το σκάσουν στην Αθήνα ή για άλλο σκοπό; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Στη νουβέλα της Βασιλικής Πέτσα η ιστορία ανασυντίθεται από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που συνδέονται με τα δυο παιδιά, με τον ηλικιωμένο ή με το έγκλημα.

Ο Μάκης Καραγιάννης παραδίδει μια συμπαγή γραφή από μικρές προτάσεις χωρίς τίποτα το περιττό. Σαν ποίηση. Ταυτόχρονα, εικόνες υψηλής αισθητικής γεμάτες τρυφερότητα και συναισθηματικές αναλύσεις αναδεικνύουν την παρατηρητικότητα και την πείρα ζωής, δίνοντας στο κείμενο τη δική του ανάσα. Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στις εποχές, στον πόλεμο, στη βία.

Ιστορίες που αλληλοεμπλέκονται αλλά που τελικά έχουν ένα κοινό σημείο συνιστούν την υπόθεση του βιβλίου. Ο ήρωας της πρώτης ιστορίας, ο Στέλιος, φτάνει αλλόφρων στο μοναστήρι της Παναγιάς της Χορταρούς, όπου βρίσκει στοργή και φιλοξενία από τον ηγούμενο της μονής, Διόδωρο. Από την άλλη μεριά, η Μαρία είναι μοναχή, η οποία γεννήθηκε μουγκή.

Η ιστορία ενός ναυαγίου, αλλά και της γέννησης ενός ζωγραφικού έργου, μέσα από την αφήγηση μιας γυναίκας που βρισκόταν πάνω στο βασιλικό πλοίο «Μέδουσα», όταν προσέκρουσε σε ύφαλο, ανοικτά των αφρικανικών ακτών, το 1816. Πειστική αναπαράσταση της εποχής και πετυχημένη αποτύπωση της προσπάθειας του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ένα διαχρονικό έργο.