''Νόστιμον Ήμαρ''

''Ακόμη είμαστε πρόσφυγες. Κι αν ξαναγίνηκε το βιος μας, κι αν τα παιδιά μας δεν γνώρισαν το μεγάλο έρωτα του γονιού τους, στο βάθος της καρδιάς μας, ένα έτοιμο σεντούκι περιμένει, γεμάτο με τον Έρωτά μας, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής"              (απόσπασμα από το βιβλίο).

Ο Δημήτρης Καραβασίλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ίμβρο. Εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τόπο του και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, όπως και άλλοι πολλοί μαζί του. Σπούδασε στη Θεολογική και Φιλοσοφική Σχολή και έκανε μεταπτυχιακά στα Παιδαγωγικά. Εργάζεται ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση.

Ο συγγραφέας δηλώνοντας ότι, όποτε η λησμοσύνη φοράει το προσωπείο της καθημερινότητας, κινδυνεύει να μαραζώσει ο Έρως και να μακρύνει η Πατρίδα, γεμίζει λευκές σελίδες με όλες τις αναμνήσεις που έχει επιθυμώντας να τις διασώσει στο πέρασμα του χρόνου σε αυτό εδώ το μυθιστόρημά του. Με ποιητικό τρόπο περιγράφεται μια ιστορία με φανταστικούς ήρωες, οι οποίοι γεννήθηκαν και αυτοί και οι οικογένειές τους στη Μ. Ασία, όταν ήρθε ο αναγκαστικός Διωγμός. Από το 1960 απαγορεύτηκε με Νόμο η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στην Ίμβρο. Όσα ελληνικά σχολεία υπήρχαν έκλεισαν. Η παιδεία έγινε αυστηρά τουρκική. Ο μπαρμπα-Κώστας, η Φούλα, η Μαρίκα, ο Δημητρός, ο Νικόλας, η Ζαχάρω και άλλοι είναι μερικοί από τους ήρωες της περιπέτειας στη Μ. Ασία, οι οποίοι έγιναν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Μας περιγράφει σκηνές από τη ζωή τους στην πατρίδα τους και έπειτα από τη ζωή τους στην Ελλάδα. Όταν πρωτοέφτασαν δεν υπήρχαν πολλές δουλειές και οι ντόπιοι τους αντιμετώπιζαν με δυσαρέσκεια.

Τα λόγια του συγγραφέα μοιάζουν να είναι στίχοι ποιήματος, αλλά πρόκειται για μυθιστόρημα. Οι προτάσεις είναι μικρές και συναισθηματικά φορτισμένες. Χρησιμοποιεί το πολυτονικό σύστημα γραφής και σε κάθε κεφάλαιο έχει ως τίτλο λαϊκές θυμοσοφίες. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, διανθισμένη με διαλόγους και ο αφηγητής παντεπόπτης. Όταν αφηγείται με πλάγια γράμματα αναφέρεται στις αναμνήσεις από τη Μ. Ασία, όπου εστιάζει στις σκέψεις των ηρώων και στα γεγονότα του παρελθόντος. Το μυθιστόρημα αυτό με τρόπο ποιητικό μας ξαναφέρνει μπροστά στην Ιστορία και μας ξαναθυμίζει μια ακόμη πατρίδα του ελληνισμού που χάθηκε. Είναι μια κατάθεση ψυχής του συγγραφέα για τη θρυλική Μ. Ασία, για τον ακρωτηριασμένο ελληνισμό και τη χαμένη ταυτότητα.